Krysztopa: Opowieści Podlaskie – Zima

Zima… jaka zima? – ktoś zapyta. I będzie miał rację. Cóż to bowiem za zima kiedy nie do końca wiadomo czy to kończy się jesień czy zaczyna wiosna? Nie raz zdarzyło mi się zimą marznąć, dlatego niespecjalnie za nią przepadam, ale skoro już być musi, to niech będzie jakaś, a nie taka jakby sama chowała się ze strachu przed zimnem. To i robactwa wtedy mniej na wiosnę i na grypę tylu ludzi nie choruje. A tak, nawet bałwana nie można dziecku obiecać, no dobrze, w telewizji by się znalazł, ale takich lepiej dzieciom nie pokazywać.

A pamiętam jak za kawalerskich czasów nosiło mnie po Polsce i wracałem zimą na Podlasie, często bywało tak, że wyjeżdżałem o wiośnie, do Białegostoku przyjeżdżałem o mrozie, a w Michałowie leżały zaspy śniegu. Mówią, że taki mikroklimat, może i tak, mnie to jednak wygląda bardziej na przywiązanie do tradycyjnych rytmów natury. Dopiero kiedy wyjechałem z Podlasia zobaczyłem, że gdzie indziej jest inaczej i do dziś nie wiem czy bardziej mi się to podoba czy drażni.

Najniższe temperatury jakich doświadczyłem na Podlasiu to w dolinie Biebrzy gdzie mam rodzinę. Kiedy wszyscy mieszkali jeszcze w starej chacie, to pamiętam, że w nocy woda zamarzała w cebrzyku. W takie noce doskonale się rozumie po co są pierzyny. Za to człowiek budzi się rześki i zadowolony, o ile z jakichś powodów, których na wsi nie brakuje, nie trzeba wstać przed świtem. Kiedy się idzie otwartymi łąkami i wieje wiatr, to nie ma takiego ubrania, które zabezpieczyłoby przed utratą czucia w rękach i nogach. Zawsze prędzej czy później idzie się jak na szczudłach. Mój kuzyn kiedyś wpadł w takie miejsce na bagnach, które nawet w największe mrozy nie zamarza i kilka kilometrów wracał do domu mając zesztywniałe nie tylko nogi. Cud, że przeżył. Zima bywa piękna, ale bywa i okrutna.

Zima na pegeerowskim osiedlu bloków z wielkiej płyty bywała również zabawna, choć śmiać się można było głównie przez zamarznięte łzy. Kotłownia mogła hajcować pełna parą, cóż z tego kiedy wszystko szło w gwizdek, a ściślej rzecz biorąc w podwórko, na którym półtorametrowe hałdy śniegu były poprzecinane równiutkim rysunkiem rur centralnego ogrzewania. Nawet gdyby jednak ciepło nie uciekało w kosmos rurami, to w blokach i tak na długo by nie zostało, poszłoby sobie przegniłymi oknami zespolonymi, które rozłaziły się w rękach, betonowymi ścianami bez izolacji termicznej a jeśli nawet nie, to zawsze mogło sobie pójść dziurawym stropodachem. Dlatego zima mieszkańcom osiedla upływała pod znakiem noszenia kurtek i butów zimowych w domu, dogrzewania się „farelkami” i palnikami oraz piekarnikami kuchni gazowej. Za komuny pamiętam ojciec nawet napisał o tym do Kuriera Podlaskiego, ale jedyne co uzyskał to tzw. „nieprzyjemności”

Oczywiście nie oznacza to, że zima była tylko dopustem bożym. Kiedyś zamknięto szkoły chyba na dwa tygodnie ze względu na jakieś siarczyste mrozy. Mrozy w chodzeniu do szkoły nam przeszkadzały, ale w siedzeniu cały dzień w rozchełstanych kurtkach na górce „na mleczarni” już nie. Jakoś nie występowała tu żadna korelacja. Ja również za swój „sportowy” sukces uważałem to, że najniższa temperatura przy której udaje mi się biegać to -17 stopni. To oczywiście nie jest jakiś straszliwy mróz, ale poniżej tej temperatury ból (bo już nie zimno) znacząco przeszkadzał mi w bieganiu, sople wiszące z nosa przeszkadzały w oddychaniu a ojciec po powrocie na widok tych sopli i szronu na głowie mówił: „Bałwan…no bałwan!

Dzisiaj kiedy opowiadam o tym wszystkim synowi, to choć nie mówi mi tego otwarcie, to chyba w to nie wierzy. Sam już nie wiem czy w to wierzę, ale jak tu wierzyć, kiedy ostatni porządny mróz w Warszawie był chyba ze dwa lata temu?

Styczeń 2015
P	W	Ś	C	P	S	N
« Gru				Lut »
			1	2	3	4
5	6	7	8	9	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	31

Blogpublika na Facebooku

Teraz na topie:

Kalendarz wpisów blogerów