Krysztopa: Opowieści Podlaskie – A z Tatą to się mecze oglądało tak…

Jestem jeszcze cały w emocjach po wczorajszym meczu w Niemcami. No przegraliśmy, ale w dwumeczu zremisowaliśmy i to my strzeliliśmy gola na wyjeździe. A sam widok cokolwiek zdenerwowanych Niemców, którzy swoim kibicom obiecywali rozjechanie Polaków, wart był tych dziewięćdziesięciu paru minut. Mecz oglądałem z synami, ponieważ nawet najmłodszy brzdąc odmówił mamie współpracy, nie chciał spać i gaworzył sobie gapiąc się w telewizor. Przy okazji więc przypomniałem sobie jak to ja oglądałem mecze z Tatą.

Pierwszy Mundial, który pamiętam, to ten w Hiszpanii, a więc „złote czasy polskiej piłki”. Dopiero zaczynałem cokolwiek z tego rozumieć, ale poziom emocji w stłamszonym z zupełnie innych powodów narodzie, udzielił mi się do tego stopnia, że znałem wszystkie piosenki okołomundialowe z „Entliczek pentliczek, co zrobi Piechniczek” i „Uliczkę znam w Barcelonie” na czele. Wszystkie wyniki potrafiłem wymienić z pamięci jeszcze kilka lat później, a nawet opowiedzieć z grubsza przebieg każdego meczu.

Największą jednak atrakcją Mundialu był Tata, który podczas meczu biegał po całym pokoju, wymachiwał rękoma, wybiegał z wrzaskiem na balkon oraz kładł się na plecach i walił pietami w ścianę do sąsiada, który robił po drugiej stronie to samo, przy każdym golu. No to skoro Tatę tak to ruszało, to jak mogło mnie nie ruszać?

Później mecze z Tatą oglądało mi się z roku na rok coraz gorzej, z różnych powodów. I dlatego, że stosunki z Tatą coraz bardziej się komplikowały i dlatego, że ta polska piłka coraz bardziej poniżała irracjonalnie jej wiernych kibiców. Tato z wykształcenia był nauczycielem wuefu, studiował na AWF w Warszawie. W związku z czym wiedział wszystko najlepiej, tłumaczył piłkarzom w telewizorze jak mają grać, układał im taktykę i wyklinał kiedy jej nie realizowali. Ja pozostałem laikiem, chciałem sobie po prostu meczyk obejrzeć, a Tata chciał na przebieg meczu wpływać, co rodziło pewne nieporozumienia. W najczarniejszym dla polskiej piłki okresie pamiętam, że sprawa zdarzało się, że kończyła się tym, że zabierałem Tacie siekierę, z którą szedł na telewizor, lub zabierałem Mu telewizor, z którym szedł na balkon, żeby go zrzucić z drugiego piętra.

No i niby dzisiaj sobie te mecze oglądam w spokoju, nadal, jak od zawsze, mam wątpliwości kiedy jest spalony a kiedy nie, ale dla swojej Rodziny pozostaję w tym względzie ostatecznym autorytetem. Nikt mi nie ględzi do ucha jak powinni grać piłkarze, chyba, że sam ględzę. I tak sobie tylko myślę, że choć oglądanie meczów z Tatą to jakiś wysiłek z pewnością był, to miało też niewątpliwy koloryt, którego, nawet kiedy podejmujemy równorzędną walkę z Niemcami, kurde, zdecydowanie mi dzisiaj brakuje.

Tata zmarł w zeszłym roku, ale bardzo się nie martwię, wierzę w to, że jeszcze kiedyś się w Krainie Wiecznych Meczów Piłkarskich, zdążymy nie raz o tę piłkę nożną pokłócić.

Wrzesień 2015
P	W	Ś	C	P	S	N
« Sie				Paź »
	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30

Blogpublika na Facebooku

Teraz na topie:

Kalendarz wpisów blogerów

Autorzy