Krysztopa: Opowieści Podlaskie – Klubowe i Popularne

Za lepszych czasów, siadaliśmy w niedzielę całą rodziną w kuchni w naszym mieszkaniu w bloku z wielkiej płyty i czytaliśmy. Mama siadała na jednym krześle przy stole, Tata przy drugim, ja na taboreciku. Mama czytała jeden kryminał, Tata czytał drugi kryminał, ja czytałem coś Lema, Verne’a lub Niziurskiego a Siostra nie pamiętam co, może mi przypomni. Książki w naszym domu były wszędzie, stały na półkach i leżały na stoliku w dużym pokoju, leżały w kuchni, u mnie w pokoju na biblioteczce i na półkach, pracowicie zbierane po antykwariatach w Białymstoku. Fantastyczne, naukowe, o Indianach. A te, które nie zmieściły się gdzie indziej leżały w jednej z wersalek. Kiedyś mieliśmy taki pomysł żeby część oddać do jednej z bibliotek, ale nie potrafiliśmy się z nimi rozstać. Kiedy długo po śmierci Mamy, wyrzucano Tatę z domu większa część zaginęła.

Wtedy jednak nieodłącznym elementem niedzielnego czytania był papierosowy dym. Mama paliła Klubowe, czasem Extra Mocne, rzadziej Radomskie, od wielkiego dzwonu mentolowe Zefiry, a Tata Popularne. Żadne, może oprócz Zefirów, bo nie pamiętam, nie miały filtra, zresztą do końca życia Tata obrywał filtr z papierosów, ponieważ twierdził, że od zaciągania się przez filtr bolą go uszy. Kiedy o papierosy było najtrudniej, trafiały się jeszcze radzieckie Kosmosy z tekturową rurką. Czasem przy paleniu takiego Kosmosa, Tata klął pod nosem „Jebu jego mać!” i pokazywał Mamie coś dziwnego wyciągniętego z papierosa najgorszej jakości.

Takie były czasy, że palili wszyscy i nawet jeśli ktoś słyszał o biernym paleniu, to słusznie uznawał, że w czasach kiedy najczęściej nie ma dla dzieci mięsa, to doprawdy jedno z najmniejszych zmartwień. Jednak mnie wtedy te papierosy dość uwierały. Cieszyłem się z tego, że możemy spędzić czas razem, nie martwiłem się, że mi jakoś zaszkodzą, ale ta nikotynowa chmura w kuchni, zwyczajnie przeszkadzała mi w czytaniu.

Ja nigdy się palić nie nauczyłem. Próbowałem, ale mi się nie spodobało. Najstraszniejsza rzecz jaką w życiu próbowałem palić to były słomki, które zbieraliśmy na okolicznych rżyskach po żniwach. Wyjątkowe paskudztwo, być może dzięki temu dzisiaj nie palę. W zasadzie dziś w domu nie pali u mnie nikt. A jednocześnie, wstyd się przyznać, mamy o wiele mniej czasu dla siebie, a z Synem poczytamy czasem razem, ale bardzo rzadko. Chciałbym żeby było inaczej i walczę żeby było, ale tak już ten nasz wariacki świat skonstruowany.

Co ciekawe coraz częściej przyłapuję się na myśli, że może nie tyle bym zapalił, co chciałbym poczuć zapach tych starych paskudnych papierosów Rodziców. Przy Popularnych bym się zamyślił, ale przy Klubowych cicho bym zapłakał.

Wrzesień 2016
P	W	Ś	C	P	S	N
« Sie				Paź »
			1	2	3	4
5	6	7	8	9	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30

Blogpublika na Facebooku

Teraz na topie:

Kalendarz wpisów blogerów

Autorzy