Krysztopa: Opowieści Podlaskie – Słoiki, ale nie warszawskie

O tej mniej więcej porze roku zaczynaliśmy z piwnicy przynosić pierwsze słoiki z przetworami. Kto pamięta, dla tego to oczywiste, a kto nie pamięta, wyjaśnię. Piwnice służyły wtedy do przetrzymywania, przynajmniej na osiedlu pegeerowskim we wsi pod Białymstokiem, worków kartofli, rowerów oraz stosów, ogromnej ilości słoików z różnego rodzaju przetworami. Nie były to bowiem czasy, w których w sklepie można było kupić sok, korniszony, czy często nawet dżem. Były to czasy, w których produkty na zimowe przetwory zaczynało się gromadzić jeszcze na wakacjach. Jabłka od sąsiadów, reklamówki zebranych w okolicy mirabelek, ogórki z własnej działki i grzyby, które wychodził pracowicie Tata robiąc po 15 kilometrów dziennie po lesie. Dlatego moje zadanie przed każdym obiadem polegało na tym żeby z białym plastikowym koszyczkiem zejść do piwnicy, wziąć ziemniaki z worka, oberwać odrosty i wybrać jakiś słoik z przetworami do obiadu i jakiś z kompotem. Musze Wam powiedzieć, że tak stać przed ścianą tych specjałów i dokonywać wyboru, to było coś, choć miało w sobie pewien zgrzyt, ale o tym później.

Z takich rzeczy do obiadu Mama najwięcej robiła ogórków kiszonych. Nie wiem dlaczego, może tak było najtaniej? Może bardzo je z Tatą lubili? W każdym razie ogórków kiszonych zawsze było mnóstwo. I kiszonej kapusty, cho przyznać muszę, że nie pamiętam dokładnie cy była w słoikach, ale chyba tak, po tym jak się ukwasiła w takie kamionkowej beczce gdzie osobiście ją z Siostrą deptaliśmy, Rodzice pakowali ją do słoików. Korniszonów, do których chętnie biegaliśmy po koper i liście chrzanu, ponieważ z siostrą bardzo je lubiliśmy, zawsze było mniej. Z kolei dość mało było grzybów, choć Tata był naprawdę dobry w ich zbieraniu, to ta gorsza część szła zawsze do suszenia, a z lepszej też sporo odpadało po „zabiegach oczyszczających”. Dlatego słoik maślaków, rzadszych prawdziwków, zielone, czy chyba najrzadziej kurek, to był rarytas. A najmniej było przeróżnych maminych eksperymentów jak np. sałatki z zielonych pomidorów.

Z kompotów najwięcej z kolei było tych z mirabelek. To były chyba najpopularniejsze śliwki, do dzisiaj kiedy przyjeżdżam do Michałowa widzę wciąż te same drzewka. O węgierki było dość trudno, nie dlatego, że nie rosły, rosły, ale 90% było robaczywych. Nie wiem dlaczego tak się działo, pamiętam, ze wcześniej były dość popularne, a potem z każdym rokiem coraz bardziej robaczywe. Mama czasem próbowała robić z nich powidła, jednak z tego co pamiętam, chyba nie bardzo Jej to wychodziło. Trochę mniej było jabłek. A były to jabłka zupełnie inne niż dzisiejsze, na kompoty najlepiej się chyba nadawały kwaśne antonówki, ale nie dałbym sobie za to ręki uciąć. W każdym razie mama robiła je z goździkami i z czymś jeszcze, tak, że były trochę ostre w smaku. Pycha. Było trochę dżemów, ale chyba najmniej było kompotów z wiśni. I zapewne przez to oczywiście właśnie te smakowały nam najbardziej.

Wiecie co było w tym wszystkim najfajniejsze? Oczywiście Rodzice musieli włożyć w to ogromną ilość pracy, ale ta ściana z kompotami i ogórkami, dawała nam dzięki temu, jako dzieciom, poczucie bezpieczeństwa, była dowodem na to jak Rodzice o nas dbają, jak starają się żeby nasz rodzinny mechanizm działał, pomimo trudnych warunków ubogich lat osiemdziesiątych, sprawnie i w miarę dostatnio. Zrozumiałem to niedługo później, kiedy wszystkiego tego zabrakło.

I na koniec wyjaśnię, o jaki zgrzyt z przyjemnością wyboru pośród ściany przetworów, chodziło mi w pierwszym akapicie. Otóż najczęściej Mama mówiła: „Przynieś ogórki kiszone i kompot z mirabelek”, a jeśli nawet nie mówiła to i tak w połowie zimy zostawały właściwie wyłącznie ogórki kiszone i kompoty z mirabelek. Prawdę mówiąc za mirabelkami do dzisiaj nie przepadam:)

Listopad 2016
P	W	Ś	C	P	S	N
« Paź				Gru »
	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30

Blogpublika na Facebooku

Teraz na topie:

Kalendarz wpisów blogerów